Ik zei zachtjes tegen mijn lichaam:

Door mijn ziekte (diabetes) heb ik het grootste deel van mijn leven voor mijn lichaam gezorgd “in cijfers”. Elke dag 2 tot 3 uur sporten hoe veel pijn het ook deed, hoe ziek of moe ik ook was. Alles wilde ik in een bepaalde tijd afkrijgen. Soms vroeg mijn lichaam om rust. Altijd op mijn eten letten en als ik dan weer een hypo (te lage suikerspiegel) had gehad nog harder trainen om weer de calorieën (die ik moest innemen om weer uit de hypo te geraken) kwijt te raken. Want ik moest slank blijven. Want ja, ik wilde wel een ​​specifiek cijfer op de weegschaal zien om in maatje 36/38 te passen. Bloedsuiker te hoog weer trainen om het weer omlaag te krijgen. Ik voelde me niet alleen lichamelijk ellendig, maar toen ik deze ‘aantal doelen’ niet haalde, voelde ik me een mislukkeling. Ik zei tegen mezelf dat er iets mis was met me.

Het kan zijn dat je jezelf ook herkent in mijn verhaal (hoop wel voor je dat je geen diabetes hebt). Misschien ga jij ook je grenzen voorbij en voel je je uitgeput en beroerd. Misschien geef je, net als ik, je lichaam de schuld omdat het niet sterk genoeg, slank genoeg of gewoon niet goed genoeg is.

Het is vaak dat je lichaam jou de hele dag vertelt wat het nodig heeft om gezond, gelukkig en fit te zijn. Maar luister je ook?
Je leert jezelf om veel dingen die je lichaam je vertelt te negeren, omdat je denkt dat andere dingen belangrijker zijn. Je leert al in je kindertijd dat bepaalde voeding niet goed is, dat je een bepaalde kledingmaat moet hebben, dat je hoge cijfers moet halen op school en als dat dan niet lukt is er iemand teleurgesteld in je. Maar wat gebeurt er als je dit uit je systeem haalt, jezelf eens op de eerste plaats zet en de tijd zou nemen om naar je lichaam te luisteren. Want ik weet dat die van mij nu ik ouder word naar me loopt te schreeuwen. Dan moet ik kiezen: kies ik voor mezelf of voor wat mijn hoofd mij vertelt?